«Ήρεμα το λέω…»: Συνεδρία 2η

Ψύχραιμες αναλύσεις, αυτή η μάστιγα. Γιατί να μην κρατάει όλο το χρόνο εκείνη η φρενίτιδα της trade deadline, της offseason και του draft combine; Γιατί όλος ο χρόνος να μην είναι όπως μερικές μέρες, όπου μιλάμε νυχθημερόν για «κλεψίματα» του ντραφτ, ονειρευόμαστε μεγάλα rebuilding και στρατηγικές, αθροίζουμε τις νίκες που προβλέπουμε για κάθε ομάδα σε δυο χιλιάδες (μαθηματικά δεν γίνεται να υπάρξουν πάνω από 1230 νίκες σε νίκες, όσες και ήττες). Αυτή η υπερβολή, η μεταμοντέρνα επαναφορά της μεταφυσικής μέσω του ορθού λόγου και του στοιχειοθετημένου επιχειρήματος, είναι που μας έχει λείψει.

Ετοιμαστείτε λοιπόν να περάσετε την υπόλοιπη σεζόν, μόνο με υπερβολικές αντιδράσεις, οι οποίες φυσικά θα αλλάζουν και θα ματαιώνονται στην πλειοψηφία τους.

Μην βιαστείτε να πυροβολήσετε. Απολαύστε το. Στο κάτω-κάτω, ήρεμα το λέμε.

Μήπως οι Μονόκεροι είναι τρελά υπερτιμημένα ζώα…;

Ο Μονόκερως είναι μυθικό ον, συνήθως άγριο ζώο αδύνατο να πιαστεί, με τη μορφή αλόγου με ένα κέρατο στο μέτωπο. Αναφέρεται από τον Έλληνα ιατρό και ιστορικό Κτησία στο έργο του Περσικά. Οι αναφορές για την μορφή του πολλές: ζώο με σώμα αλόγου, κεφάλι ελαφιού, ουρά αρκούδας και πόδια ελέφαντα. Στο κέντρο του μετώπου έχει ένα μεγάλο κέρατο. Πολλές φορές τον συναντάμε και με φτερά.

Βέβαια, αν ο Μονόκερος δεν κάθεται να πετάξει με τα φτερά, είναι λίγο αχρείαστα. Κι εφόσον δεν χρησιμοποιεί το κέρατο για να ξεκοιλιάζει κόσμο όπως στο Cabin in the Woods, τότε τζάμπα το έχει να του χαλάει το προφίλ.

Δηλαδή ο Μονόκερως, στην καθημερινότητα και λειτουργία του, δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα fancy άλογο. Και όσοι έχουμε παρακολουθήσει έστω και μια φορά dressage στους Ολυμπιακούς ξέρουμε ήδη πως τα άλογα είναι τα πιο fancy πλάσματα που υπάρχουν. Οπότε εκεί που θέλουμε να καταλήξουμε ότι οι Μονόκεροι αν δεν χρησιμοποιούν τα φτερά και κέρατά τους είναι απλά άλογα με εξτρα αξεσουάρ – που τα άλογα είναι εξαιρετικά χρήσιμα αλλά δεν αποτελούν και πλάσματα του μύθου.

Παρόμοια είναι η άποψή μας και για τους μπασκετικούς μονόκερους a.k.a. τους unicorns αυτού του κόσμου, από τον Kristaps Porziņģiss μέχρι τον Luke (Uni)Cornet. Είναι καλοί και χρήσιμοι κι αξιόλογοι, αλλα αν δεν χρησιμοποιούν το μπόι τους αποτελεσματικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από shooting guard παγιδευμένα σε άβολα κορμιά.

Ένας από αυτή την φυλή των unicorns ειναι o Jaren Jackson Jr. Ο παίκτης των Grizzlies είναι ένας 7-footer με καταπληκτικό σουτ από το τρίποντο, καταπληκτικός στην άμυνα ψηλά και παρά το ύψος του, αρκετά γρήγορος για να μπορέσει να ακολουθήσει τους αντίπαλους guards στην περιφέρεια. Είναι το πρωτότυπο του υπεραθλητικού ψηλού με καταπληκτικό τρίποντο που αναζητεί απεγνωσμένα κάθε ομάδα στο ΝΒΑ. Το ιδεώδες του Jaren Jackson αποτελεί όχι μόνο το λόγο που ο ίδιος υπέγραψε για 105 εκατομμύρια δολάρια, αλλά είναι η αιτία που παίκτες όπως ο Thon Maker ή ο D.J. Wilson ή ο Yi Jianlian ήταν lottery picks – κι αυτοί, αν πιάσουμε παραδείγματα από μία μόνο ομάδα. Κάθε ομάδα αναζητεί έναν παίκτη που να έχει τα προσόντα και τις ικανότητες του JJJ και στο Memphis φρόντισαν να τον δέσουν για την ερχόμενη πενταετία. Κι ενώ τα χρήματα φαίνονται πολλά, όλες οι υπόλοιπες ομάδες θα έμπαιναν στην ούρα για να του προσφέρουν το ίδιο ακριβώς συμβόλαιο. Ακόμη και οι Phoenix Suns του Robert Sarver.

Μετά από μια περσινή σεζόν που δεν κατάφερε να βρει ρυθμό λόγω τραυματισμών, στα πρώτα επτά παιχνίδια της σεζόν ο JJJ είναι σχετικά απογοητευτικός.

Για την ακρίβεια τα τελευταία 20 χρόνια μόνο δύο παίκτες έχουν ξεκινήσει σαν βασικοί στις ομάδες τους, παρά το γεγονός ότι μαζεύουν rebound με τον ίδιο ρυθμό που κάνουν φάουλ και σουτάρουν άσχημα κοντά στην ράκετα όπως ο φετινός Jackson.

Οι μόνοι δύο ψηλοί που έχουν υπάρξει τόσο αναποτελεσματικοί όσο ο Jaren Jackson Jr. φέτος είναι ο Jason Collins των Nets και… ο Jaren Jackson Jr. στην πρώτη του σεζόν στο ΝΒΑ!!

Ο Jackson είναι λοιπόν για τέταρτη σεζόν στη λίγκα και αποτελεί μια κατηγορία μόνος για την αλλεργία που έχει στο να μαζεύει rebound, για τα εύκολα φάουλ που κάνει και για το γεγονός ότι δεν πατάει το ζωγραφιστό στην επίθεση. Εξακολουθεί να είναι καταπληκτικός rim protector, αλλά αυτό είναι «δώρο-άδωρον», όταν αναγκάζεται να μαρκάρει στην περιφέρεια, επειδή δεν μαζεύει rebound ούτε με αίτηση σε σημείο που ο Jenkins τον έχει χρησιμοποιήσει στο πέντε μόλις 93 λεπτά τις τελευταίες τρεις σεζόν, όπως ακριβώς έκανε και ο Tom Izzo στο Michigan State που τον πέρναγε στο παρκέ μόνο δίπλα στον Nick Ward. Παρά τα νούμερα φέτος και την αντιαισθητική εκτέλεση, το τρίποντο του JJJ είναι μια κάποια εγγύηση, που φυσικά έχει πολύ λιγότερη αξία, όταν ο ίδιος πρέπει να μοιράζεται το παρκέ με δεινόσαυρους όπως ο Valanciunas ή ο Adams ή πιο mobile ψηλούς και πάλι δίχως σουτ όπως ο Clarke ή ο Tillman.

Όσο ο Jackson εξακολουθεί να μην μπορεί να αγωνιστεί στο «πέντε» σε άμυνα και επίθεση, δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από ένας μονόκερως που δεν πετά, απλά ένα ακόμη “stretch four”, απλά λίγο πιο fancy από το κανονικό. Σε αυτή την περίπτωση, η αγωνιστική του αξία δεν είναι διαφορετική από αυτή ενός παράλογα ακριβοπληρωμένου ψηλού της εθνικής Λετονίας.

Ναι, αυτό λέμε. Αν ο JJJ δεν ξεκινήσει να αγωνίζεται στο «πέντε», δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας πιο fancy Dāvis Bertāns.

… και μήπως ο Ja Morant o φετινός MVP;

Υπάρχουν μόλις τρεις παίκτες που έχουν πάρει τρία από τα μεγάλα βραβεία της κανονικής περιόδου: ο Jordan, o Robinson και ο Αντετοκούνμπο¹⁾Και μόνο ο MJ και ο Γιάννης στην Ιστορία έχουν και Finals MVP, φτάνοντας τα τέσσερα από τα έξι μιας σεζόν. Ο μόνος που έχει τη δυνατότητα να φτάσει σε αυτό το νούμερο ρεαλιστικά αυτή τη στιγμή και στο άμεσο μέλλον είναι ένας: ο Ja Morant. Αρκεί να κατακτήσει φέτος – γιατί άλλη ευκαιρία δεν θα έχει – το Most Improved Player award.

Μόνο που… ο Morant μπορεί να πάρει και το MVP από φέτος. Η αλήθεια είναι πως αλλού περιμέναμε ένα κωμικό ντουέτο τύπου “MVP & Failed Unicorn”, αλλά όπως είδαμε και στο προηγούμενο επεισόδιο, στο Dallas ο Kidd καταστρέφει με διαφορετικό τρόπο, αλλά εξίσου τους Luka Doncic και Kristaps Porziņģis. Αντιθέτως, το Memphis παίζει ένα πολύ συναρπαστικό μπάσκετ, όπου όλοι, ακόμα και ο Steven Adams (αλλά όχι ο μονοκερούλης JJJ) κάνουν σοβαρό step up – κανείς όμως όσο ο Morant.

O Ja, ένα υβρίδιο Russell Westbrook – Allen Iverson, μόνιμα “on a mission”, με άγνοια κινδύνου για τη σωματική ακεραιότητα του και με το πόδι κολλημένο στο γκάζι, ήταν τέταρτος στο MVP Ladder της προηγούμενης εβδομάδας. Προφανώς, αυτή είναι μια κατάταξη που θα διαμορφώνεται από τη μία εβδομάδα στην επόμενη, όμως ο Ja δείχνει ήδη στοιχεία, αρκετά ώστε να τον βάλουν από τη συζήτηση για τη βελτίωση στη συζήτηση για την κυριαρχία. Τα δύο ονόματα που αναφέραμε, αμφότεροι MVP – ο μεν Westbrook στην ένατη σεζόν του, ο δε Iverson στην πέμπτη – δεν τα παραθέσαμε για λόγους αισθητικής ή στιλ.

Παρακάτω δείτε τα splits των τριών στην αντίστοιχη τρίτη σεζόν τους, στις καριέρες τους και στις MVP χρονιές των δύο top-75 θρύλων.

O Morant, στην ηλικία που συνάντα κβαντικά τον “Russ” στα 22 και τον Al και στα 23, είναι ήδη καλύτερος σουτέρ τριών πόντων και γενικά, καλύτερος rebounder, καλύτερος σκόρερ, καλύτερος αμυντικός, εξίσου καλός πασέρ και χειρότερος μόνο στις βολές και στα λάθη. Για την ακρίβεια, είναι σχεδόν το ίδιο καλός με τις επίσημα καλύτερες εκδοχές των άλλων δύο, τις MVP χρονιές τους: αν ανάγουμε τα πάντα στα 36′, ο Morant είναι πρακτικά λίγο χειρότερος από τον Westbrook σε πόντους, rebounds, assists, βολές και από τον Iverson σε λάθη, κλεψίματα, βολές. Το καλύτερο, ωστόσο, είναι ότι, χωρίς να είναι έστω και στα κυβικά του χαρισματικός αθλητής όπως, για παράδειγμα, ο μυώδης νεαρός Derrick Rose, έχει την ταχύτητα και στην σβελτάδα του Iverson μετά την ντρίμπλα και την εκρηκτικότητα και φυσικό ένστικτό του Westbrook να βλέπει μόνο το καλάθι μόλις περάσει τον αντίπαλο του – και το πόστερ που θα κρεμάσει το επόμενο παιδί στο δωμάτιο του.

Και ο Morant είναι πολύ καλύτερος σουτέρ και από τους δύο, καλύτερος χρόνο με το χρόνο! Όσο και αν τα παραλίγο πόστερ του Morant θα μπορούσαν να φτιάχνουν top-10 highlight reel με όμοιο entertainment value, καθώς θα περνάει ο καιρός, θα (πρέπει να) γίνονται όλο και πιο αχρείαστα – ιδιαίτερα από τη στιγμή που οι άμυνες είναι πολύ καλύτερες από τότε που έπαιζαν μπάσκετ οι νεαροί Iverson και Westbrook. Ο Ja πρέπει να μάθει να δίνει στους αντιπάλους του – και ιδιαίτερα στις συναντήσεις του με ψηλούς και double-team (οι οποίες μπορεί κάποια στιγμή να υπονομεύσουν και την υγεία του) – την επιλογή αν θα κάνουν drop coverage με κίνδυνο να τους σκοτώσει από μακριά ή αν θα τον δουν να απογειώνεται προς το κάρφωμα. Αν το κάνει, δεν θα γίνει απλώς ο καλύτερος γκαρντ της λίγκας μόλις παρακμάσει ο Steph Curry, αλλά καλύτερος και από πολλούς προαναφερθέντες και MVP του ΝΒΑ.

Υπερβάλλουμε θα πείτε… Χμ, ας δούμε λίγο τι σημαίνει point guard ή combo guard στην τρίτη σεζόν του στο ΝΒΑ διαχρονικά.

Ναι, ο Morant παίζει να είναι ο καλύτερος τριτοετής γκαρντ που έχουμε δει ίσως ποτέ.

Αλλά προς το παρόν, μπορεί απλώς να πάρει το MIP και να έχει μπροστά του την υπόλοιπη καριέρα του για να μπει σε ένα πολύ κλειστό κλαμπ.

Mήπως οι Miami Heat είναι η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών;

Disclaimer: Μια μέρα μετά αφότου γράφτηκε  αυτό το κείμενο, οι τραγικοί Celtics έλιωσαν τους Heat στην άμυνα, φτάνοντας το ρεκόρ του Miami στο 6-2, το defensive rating τους στο 99,2 και το offensive rating τους στο 111,8 και το net rating τους στο 11,6. Επομένως, ότι στατιστικά θα διαβάσετε μέχρι το τέλος του κειμένου είναι σε επίπεδο επτά πρώτων αγώνων και όχι οκτώ και πλέον, οι Heat είναι τρίτοι στις νίκες πίσω από Jazz και Sixers, πέμπτοι στο off rating πίσω από Sixers, Jazz, Knicks, Hornets, δεύτεροι στο def rating πίσω από τους Warriors που είναι πλέον στη θέση τους με 97,8 και δεύτεροι στο net rating, ελάχιστα πίσω από τους Jazz. Μεχ… Σιγά.

Αν αυτή τη στιγμή σταματούσαμε τη σεζόν και κάναμε flashforward στους τελικούς του ΝΒΑ, αυτοί θα ήταν Heat – Jazz, που μέχρι τις 3/11 έχουν ρεκόρ 6-1²⁾6-1 έχουν και οι Bulls αλλά αμφιβάλλουμε αν το τέλος της σεζόν θα τους βρει με το πέμπτο καλύτερο defensive rating, παρότι το έβδομο offensive rating μπορεί όντως να γίνει καλύτερο. Οι Heat έχουν τη δεύτερη καλύτερη επίθεση (115,1 off rating) και την καλύτερη άμυνα (98,4 def rating), ενώ οι Jazz έχουν την πέμπτη καλύτερη επίθεση και τέταρτη καλύτερη άμυνα (111,8 και 100 αντίστοιχα).

Όμως, δεν θα ήταν δίκαιος τελικός μόνο βάσει ρεκόρ, αλλά και βάσει net rating. Και όταν λέμε net rating δεν εννοούμε το φετινό (προφανώς, πρώτοι και δεύτεροι αντίστοιχα στη λίγκα), αλλά ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ: οι Heat έχουν το καλύτερο net rating όλων των εποχών και οι Jazz, μετά τους Bulls της διετίας 1995-97, το τέταρτο καλύτερο! Όλες οι υπόλοιπες εκδοχές των Bulls, Celtics, Lakers, Spurs, Warriors που μπορείτε να φανταστείτε έπονται³⁾Το μόνο ζευγάρι που θα μπορούσε να θεωρείται τόσο ισοπεδωτικό και να πλησιάζει την αναγωγή της φετινής σεζόν σε μια regular 82 αγώνων θα ήταν το Bulls – Jazz του ’97, οι αντίστοιχες 3η και 13η σε αυτό τον τομέα. Γενικά, το franchise των Jazz έχει το πέμπτο καλύτερο net rating στην Ιστορία, το υψηλότερο για ομάδα που δεν έχει κατακτήσει ποτέ το πρωτάθλημα!

Άρα; Αυτό κάνει τους Heat την καλύτερη ομάδα στην Ιστορία, τουλάχιστον στην κανονική περίοδο, τουλάχιστον στο δείγμα που έχουμε ως τώρα;

Χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, well…

Προφανώς, το net rating, δηλαδή η αθροιστική διαφορά σε επίθεση και άμυνα σε όλους τους αγώνες, από μόνο του δεν λέει και πολλά, αν δεν συμπεριλάβουμε και σε ποιους αγώνες κατακτήθηκε αυτή η διαφορά (για να αποφύγουμε τον κίνδυνο πολλών εύκολων νικών και λίγων, πάλι εύκολων, ηττών), αλλά και το συνολικό ρεκόρ νικών σε regular και postseason. Ένα καλό σύστημα, λοιπόν, για να το απαντήσουμε είναι αυτό που ανασύραμε από ένα παλιό άρθρο.

Σε γενικές γραμμές, η λίστα αυτή των 33 καλύτερων ομάδων ever είναι αρκετά συνεπής μέχρι και σήμερα, αρκεί να προσθέσουμε πέντε ακόμα: τους Bucks του ’18-’19 (306,3) στην 25η θέση, τους περσινούς Jazz (309,4) στην 21η, τους Rockets του ’17-’18 (312,1) στην 20η, τους Bucks του ’19-’20 (315,8) στη 19η και τους Warriors του ’16-’17 (405,3) στη 2η θέση. Και είτε το πιστεύετε είτε όχι, αυτές οι δύο φετινές ομάδες είναι ήδη αρκετά καλές, ώστε να συμπληρώσουν ένα ωραιότατο top-40, ακόμα και χωρίς να έχουν παίξει δευτερόλεπτο playoffs – αρκεί φυσικά να συνεχίσουν να είναι το ίδιο ισοπεδωτικές, έστω στη regular season.

Αν δηλαδή οι Jazz τελειώσουν τη σεζόν με τουλάχιστον 70 νίκες, τουλάχιστον 9,5 στο simple rating system και τουλάχιστον 11,8 στο net rating, που σημαίνει top-5 επίθεση και άμυνα. Ακόμα και sweep να φάνε από τον πρώτο γύρο των playoffs, αυτό αρκεί για τους Jazz για να είναι μέσα στις 25 καλύτερες όλων των εποχών.

Και αν οι Heat τελειώσουν τη σεζόν με τουλάχιστον 70 νίκες, τουλάχιστον 17,2 στο simple rating system (κορυφαίο ever παρεμπιπτόντως) και τουλάχιστον 16,7 στο net rating, που σημαίνει top-2 επίθεση και άμυνα. Και ακόμα και sweep να φάνε από τον πρώτο γύρο και αυτοί, αυτό αρκεί για τους Heat για να είναι… βασικά, η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών!!!

Πως γίνεται αυτό;

Η μεγάλη διαφορά είναι αυτή.

Today on #TheWhiteboard: Breaking down the changes in Miami's offensive style this season, and digging through Chris Paul's career assist numbers

📝: @HickoryHigh

READ: https://t.co/LxvMZ9x29n

SUBSCRIBE: https://t.co/PIsCfHHqbI pic.twitter.com/IYH3j92oo6

— The Nylon Calculus (@NylonCalculus) November 3, 2021

Καταλάβατε;

Προφανώς και όχι, τι είστε, τίποτα φυτά;

Το Miami σπρώχνει όσο μπορεί περισσότερο στον αιφνιδιασμό, έχοντας όμως έναν δημιουργό του (Butler, Lowry, Herro, κτλ.) ως rebounder και όχι ως αποδέκτη της πρώτης πάσας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι τρεις τους να έχουν 13,4 αμυντικά rebounds ανά παιχνίδι και οι αιφνιδιασμοί να είναι πλέον το 18,4% των επιθέσεων τους⁴⁾Όταν πήγαν στους Τελικούς πριν δύο χρόνια, το αντίστοιχο νούμερο ήταν 13,3%. Την ίδια στιγμή, το γράφημα που βλέπετε μας δείχνει μεγάλη έμφαση στο pace και στο ball movement, κυρίως μέσω μιας μεγάλης πτώσης στα σουτ τριών πόντων (από 43,2% των σουτ σε 35%, έκτοι από το τέλος). Πιο απλά: οι Heat είναι πέμπτοι σε ευστοχία (47%), τρίτοι σε βολές (84,8%) και παραμένουν εξίσου εύστοχοι στα τρίποντα (έβδομοι με 37%), απλώς με πολύ λιγότερες προσπάθειες. Και μέσα από πολύ μεγαλύτερη επίθεση μέσα από τη γραμμή του τριπόντου, δημιουργούν και πολύ περισσότερες ευκαιρίες για σκοράρισμα μέσα από τις κερδισμένες βολές (7οι φέτος, 10οι πέρυσι). Ακόμα πιο απλά: οι Heat παίρνουν πολλά περισσότερα εύκολα, καλά σουτ. Gregg Popovich του 2014, ιδού οι απόγονοι σου!

Υπάρχουν κακά νέα; Βεβαίως.

Το rotation παραμένει επισφαλώς περιορισμένο σε ένα μικρό ρόστερ (τουλάχιστον μέχρι να γυρίσει ο Oladipo…).

Όμως αυτή τη στιγμή, ο Butler, παρότι σουτάρει για τρίποντο χειρότερα από ποτέ (24,5%), παίζει σαν MVP και ο Kyle Lowry κλέβει, σπρώχνει, σουτάρει, οργανώνει, στήνεται και πέφτει – ο άνθρωπος που αυτή τη στιγμή οι μισές ομάδες στα 36 του θα σκότωναν να πάρουν (πρώτοι και κύριοι οι Mavs).

Ορίστε επίσης πως ο Adebayo, με την ανάγκη για δημιουργία να έχει μικρύνει, ενορχηστρώνει μια άμυνα που επιτρέπει στους αντιπάλους να χαίρονται μόλις 39,7% στις προσπάθειες τους (οι Heat της σεζόν 2021-22 είναι προς το παρόν η καλύτερη ομάδα στην Ιστορία και σε αυτό το κομμάτι). Και ειδικότερα ο Bam έχει να επιδείξει αυτό:

Opponents are shooting 28.1% when guarded by Bam Adebayo this season.

That is the lowest mark by any defender who has contested 60+ shots. pic.twitter.com/7SJ98G83tL

— StatMuse (@statmuse) November 3, 2021

Ορίστε τέλος πως εξελίσσεται σοβαρά ένας νεαρός παίκτης από έναν πολύ σοβαρό προπονητή στην τρίτη του χρονιά: ο Tyler Herro στους επτά πρώτους αγώνες της σεζόν έχει σκοράρει περισσότερο από οποιονδήποτε αναπληρωματικό στην Ιστορία (στοιχεία από το stathead.com):

Rk	Player	Season	Pos	PTS	G	GS	MP
1	Tyler Herro	2021-22	G	157	7	0	221
2	Michael Brooks	1980-81	F	156	7	0	223
3	Jason Terry	2007-08	G	156	7	0	232
4	John Drew	1975-76	F-G	155	7	0	194
5	Eddie Johnson	1989-90	F-G	154	7	0	228
6	Ricky Pierce	1989-90	G	154	6	0	206
7	Ricky Pierce	1990-91	G	154	7	0	182
8	Cazzie Russell	1973-74	F-G	152	7	0	193
9	Cedric Ceballos	1999-00	F	143	7	0	219
10	Junior Bridgeman	1979-80	F-G	142	7	0	203
11	Jamal Crawford	2012-13	G	142	7	0	202

Ορίστε πως οι Miami Heat παίζουν playoff basketball αυτή τη στιγμή – το είδος του μπάσκετ που η νίκη σχεδιάζεται και υλοποιείται, αφού μόνο αυτή μετράει.

Στα επτά πρώτα ματς της χρονιάς.

Αυτό.

Μήπως o Drew Hanlen σκότωσε το Celtics Culture;

Πόσο μακρινά φαντάζουν τα Χριστούγεννα του 2019!

Θυμάστε τότε που μπορούσαμε να συνωστιστούμε σε χώρους που δεν ήταν εκκλησίες, εφόσον υπήρχε συναίνεση το να μοιράζεσαι σταγονίδια με κάποιο άγνωστο δεν ήταν κατακριτέο, η παρουσία γιατρών σε μια παρέα περνούσε απλά απαρατήρητη και το πιο τρελό από όλα ο Brad Stevens ήταν ακόμη προπονήτης και χαρακτηριζόταν ως επιθετική ιδιοφυία, καθώς η επίθεση των Celtics ξεφτίλιζε το ΝΒΑ.

Οχι, κυριολεκτικά αυτά είχαν συμβεί και το Πως η επίθεση των Celtics ξεφτιλίζει το ΝΒΑ ήταν τίτλος βίντεο με πάνω από μισό εκατομμύριο views

Τρία χρόνια πέρασαν και ο Stevens απολύθηκε σαν προπονητής παίρνοντας προαγωγή, ενώ παράλληλα οι Celtics τρέχουν σε μόνιμη βάση plays μετά από timeout όπως αυτό στο φινάλε του αγώνα με τους Hornets.

Τι να συνέβη όμως και από την υποδειγματική επίθεση εκείνων των Χριστουγέννων που είχε έρθει μετά την σεζόν 2018-19, όταν οι Celtics ήταν στην πέμπτη θέση της λίγκας με τις 26 assist ανά παιχνίδι καιέχουμε φθάσει σε αυτή την ομάδα στα πρόθυρα νευρική κρίσης;

Ο Drew Hanlen και η εμμονή των Celtics να δημιουργήσουν τους σούπερσταρ που ποτέ δεν θα υπέγραφαν να αγωνιστούν στη Βοστόνη. Η σεζόν 18-19 στη Βοστόνη είχαν ξεκινήσει να συνειδητοποιούν πως ο Kyrie δεν σκόπευε να μείνει στην ομάδα και o πατέρας του μεγάλου απωθημένου του Ainge, Anthony Davis θα δήλωνε πως ποτέ ο γιος του δεν θα έπαιζε στους Celtics. Με τη Βοστόνη να μην είναι προορισμός για κάποιον σούπερσταρ οι Celtics έπρεπε να δημιουργήσουν τους δικού τους σούπερσταρ. Εκείνο το χειμώνα ο Jayson Tatum πρώτα και ο Jaylen Brown έπειτα πήραν το χρίσμα. Και αυτή η όμορφη επίθεση από πέμπτη σε assist σε όλο το ΝΒΑ, κατέληξε να κινείται γύρω από τους δύο ήλιους που καθόριζαν την πορεία κάθε κατοχής και να είναι 25η σε assists ανά αγώνα για τις δύο επόμενες σεζόν.

Όσο βελτιώνονταν στην εκτέλεση μετα από ντρίμπλα και στην δημιούργια επίθεσης μετά από isolation οι δύο αστέρες της Βοστόνης, τόσο περισσότερο έμοιαζαν οι αγώνες των Celtics σαν 28λεπτα ινσταγκραμικά βιντεάκια από τις ατομικές προπονήσεις του Drew Hanlen.

Στη φετινή σεζόν οι Tatum και Brown είναι και οι δύο στην λίστα με τους επτά παίκτες με Usage Rate πάνω από 28% και Assist Rate κάτω από 18%.