«Ήρεμα το λέω…»: Συνεδρία 3η

[Intermission-Γέφυρα]

Γρήγορο διάλειμμα για μερικά από τα καλύτερα highs και τα χειρότερα lows του προπονητή Doc Rivers. Προσοχή, δεν μετράμε ρεκόρ κανονικής περιόδου ως κύρια παράμετρο διότι έτσι, ο Rivers είναι top-10 all-time regular season coach, αλλά την συνολική γεύση που άφησε η χρονιά.

High οι 2021-22 Sixers. Low οι 2007-08 Celtics¹⁾Ναι, έκπληξη ε; Τι περίεργο που συναντάμε εδώ την ομάδα που μοιράζεται το έκτο καλύτερο ρεκόρ νικών όλων των εποχών, με τον πρώτο Big-Three πυρήνα της σύγχρονης εποχής και χρειάστηκε τα περισσότερα ματς playoffs στην Ιστορία για να κατακτήσει το πρωτάθλημα. High οι 2018-19 Clippers, οι «κατσαρίδες» του Rivers, που από το πουθενά φτιάχνουν ένα πορωτικό σύνολο misfits, τρυπώνουν στην postseason, πέφτουν δοξασμένα από τους Warriors στα playoffs και στην offseason αρπάζουν Kawhi-PG13.

Lows οι 2019-20 Clippers, το αριστούργημα της κατάρρευσης στη σειρά με το Denver, όπου οι Nuggets επιστρέφουν από το 1-3 με κυριολεκτικά ένα play. Lows 2000-01 Magic, όταν η απαγόρευση να μετακινούνται οι σύζυγοι των παικτών μαζί τους αποθάρρυνε τον «κλεισμένο» Tim Duncan να ενώσει τις δυνάμεις του με τους Hill-McGrady. Low φυσικά οι 2020-21 Sixers – άλλο ένα #1 seed του Doc Rivers, άλλο ένα χαμένο game seven από μια υποδεέστερη νεανική ομάδα, άλλη μια δημιουργία «εχθρού» στο εσωτερικό της ομάδας.

[Επιστροφή από το διάλειμμα]

Τι σημαίνει απλά αυτό;

Στην Philadelphia έχει οικοδομηθεί ένας ουτοπικός σοσιαλιστικός παράδεισος. Μια κολλεκτιβά υπό τις οδηγίες του κομισάριου Doc, όπου όλοι οι παίκτες συμμετέχουν στη δημιουργία και όλοι απολαμβάνουν τα αγαθά. Μια Κούβα με ρυθμούς ανάπτυξης Ταιβάν. Μια ιστορία που θα διηγούνται οι ρομαντικοι γονείς στα παιδιά του με δάκρυα στα μάτια. Την εποχή που όλο το NBA ήταν αιχμάλωτο της φασιστικής μηχανής των analytics και οι nerds καθόντουσαν και υπαγόρευαν σε όλους τους προπονητές που πρέπει να τρέχουν spread pick’n’roll μέχρι να εξαντληθούν οι άσοι τους, ο γερό-Doc τόλμησε να ονειρευτεί την ουτοπία.

Και τα καταφερε. Τουλάχιστον για κανά εξάμηνο – όσο δεν άντεξε καλά-καλά η Παρισινή Κομμούνα – τα κατάφερε.

Μέχρι τουλάχιστον τα playoffs, όπου καποιος σατανάς των πάγκων όπως ο Ty Lue θα τον πετάξει έξω.

Μήπως – Θεέ μου… – υπάρχει #ClippersCulture;

Η εποχή μετά τον Chris Paul για τους Clippers ξεκίνησε με μια εκκαθάριση του ρόστερ (και του ρόλου του Doc Rivers) από τον Jerry West και τον Lawrence Frank, μετατράπηκε σε μια σειρά κινήσεων – με θύματα κυρίως τους Pistons και Sixers – που αναμόρφωσαν το ρόστερ γύρω από έναν κορμό underdogs, έκανε πάταγο το καλοκαίρι του ’19 και έθεσε στην αρχή της σεζόν 2019-20 την ομάδα ως φαβορί για το πρωτάθλημα. Στο Bubble το πείραμα σχεδόν κατέρρευσε εν τη γενέσει του, χαρακτηριζόμενο από συστημική φτώχεια και μια τάχα “straight outta Compton” ταυτότητα, όμως αναγεννήθηκε μέσα από τρομακτικές δυσκολίες από τον Ty Lue.

O Lue, ένας προπονητής που υπονόμευσε όσο χρειαζόταν τον David Blatt για να γίνει head coach υπό τις ευλογίες του LeBron στο Cleveland, έχει υποτιμηθεί πάρα πολύ στην καριέρα του. Έχει υποτιμηθεί περίπου ως μπιμπελό του LeBron, όταν πρέπει να του πιστώνεται μια εξαιρετική επίθεση των Cavaliers επί δυόμιση χρόνια, βασισμένη στο τρίποντο, πολύ κοντινή – αν όχι εφάμιλλη – σε efficiency με τους Warriors και τους Rockets του D’Antoni. Kαι χρειάστηκε ο τραυματισμός του Kawhi για να εισάγει ένα “survival mode”, το οποίο είναι πάρα πολύ ταιριαστό στους Clippers. Η ομάδα που ήταν για δεκαετίες περίγελως του ΝΒΑ, προσπάθησε να πετάξει ψηλά με τον Chris Paul, τσακίστηκε και μετά επανοηματοδοτήθηκε ως ένα απροσδόκητο underdog, ως ένα καχέκτυπο αντιπαραδείγματος των Lakers που θα εκπροσωπούσε το «άλλο Los Angeles» και μέσα από αυτά σφυρηλατήθηκε η νέα της ταυτότητα: agents of chaos.

Βήμα 1ο: δημιουργώντας (επίθεση) από το χάος

Οι Clippers παίζουν με ανορθόδοξα σχήματα, αυτό είναι βέβαιο. Σε ένα ρόστερ που το «συμπλήρωμα» στην επίθεση που προσφέρει κατά απόλυτη προτεραιότητα ο Paul George αναζητείται σχεδόν αποκλειστικά στους Reggie Jackson, Eric Bledsoe και Luke Kennard, η επιλογή να σουτάρουν τρίποντα (8οι στο 3p attempt rate και 9οι στην ευστοχία) και να τρέξουν πολύ (8οι στο pace) είναι ουσιαστικά μονόδρομος. Φυσικά και οι Jackson-Bledsoe είναι ασταθείς στο σκοράρισμα τους, ξεκάθαρα. Όμως, οι Clippers δεν χρειάζονται το ποιοτικό σκοράρισμα που θα σχεδιαστεί και θα υλοποιηθεί σε καταστάσεις «πέντε εναντίον πέντε». Χρειάζονται το σκοράρισμα που πρέπει να επινοήσει κάποιος εκεί που δεν υπάρχει, απελευθερώνοντας την ατομική πρωτοβουλία του. Και πάλι ωστόσο, σε όλα αυτά, ακόμα και στο ζήτημα του (γρήγορου) ρυθμού, η απάντηση βρίσκεται στην άμυνα. Εξηγούμαστε.

Βήμα 2ο: αποτρέποντας εύκολους πόντους

Πίσω από τον Zubac στη θέση του σέντερ, υπάρχει μόνο ο Serge Ibaka που δεν έχει παίξει μπάσκετ εδώ και έναν χρόνο και ο Isaiah Hartenstein. Ναι, ο Isaiah Hartenstein των 1000 αγωνιστικών λεπτών, 100 αγώνων και 400 πόντων στο ΝΒΑ μέχρι την έναρξη της χρονιάς. Αυτός.

Εν τη απουσία λοιπόν πυκνού rim protection (23οι σε κοψίματα, 25οι σε def reb %), οι Clippers επιλέγουν έναν άλλον δρόμο: αυτόν του στραγγαλισμού στην άμυνα. Έχοντας εγκαταλείψει την – πιθανότατα καταδικασμένη έτσι κι αλλιώς – προσπάθεια για επιθετικό rebound (28οι σε off reb %), η ομάδα του Lue βρίσκεται πάντα σωστά διατεταγμένη στην άμυνα. Και έτσι, στο transition, δέχονται μόλις 0,98 πόντοι ανά κατοχή (πρώτοι στο ΝΒΑ) και οι αντίπαλοι τους σουτάρουν με 55,4% σε eFG (9οι στο ΝΒΑ)²⁾…αναδεικνύοντας παράλληλα το μοναδικό ψεγάδι τους όταν αμύνονται σε transition παιχνίδι: το τρίποντο σε αιφνιδιασμό. Για την ακρίβεια, το ποσοστό που επιτρέπουν σε απλό FG% είναι 47,7%… Η δε ποιότητα της άμυνας τους στο γρήγορο παιχνίδι είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη, αφού ξέρουν και πως να το σταματήσουν (πρώτοι στο ΝΒΑ σε shooting fouls από αιφνιδιασμό με μόλις 6,7%) και πως να το καταστρέψουν (δεύτεροι σε λάθη αντιπάλου στον αιφνιδιασμό με 16% στο TOV%).

Βήμα 3ο: switching

Προφανώς, τα σχήματα των Clippers είναι απόλυτα “switchable”, τα οποία σε ένα πολύ σφιχτό rotation που φτάνει με το ζόρι στον ένατο παίκτη, εξαρτώνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την συνύπαρξη δύο ή τριών εκ των Paul George, Nic Batum, Terrance Mann, Marcus Morris ταυτόχρονα στο παρκέ. Κάτι τέτοιο θα ενισχυθεί ακόμα περισσότερο αν και όταν επιστρέψει ο Kawhi και ο Ibaka, όμως, προς το παρόν, ο Morris είναι τραυματίας, ο Mann έχει όλο το μέλλον μπροστά του (στα playoffs θα είναι εξολοθρευτής) και ο Paul George είναι σοβαρός υποψήφιος για MVP και DPoY ξανά. Οπότε η ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Batum.

Σε ανύποπτο χρόνο, είχαμε αναφέρει πέρυσι ότι για να παραμείνει σημαντικός στο ΝΒΑ, ο Batum ίσως θα έπρεπε να μετατραπεί από δημιουργό στα φτερά σε versatile ψηλό – με λίγα λόγια, να γίνει ένας νέος Boris Diaw 3.0 χωρίς τα κιλά. Ο Nic δεν ήταν ποτέ σπουδαίος αμυντικός χαμηλά έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν ποτέ αθλητικός, αλλά ήταν έξυπνος και το κυριότερο, μακρύς. Η αλλαγή αυτή του έδωσε μια ωραία περσινή regular, σπουδαία playoffs και Ολυμπιάδα με την Εθνική Γαλλίας και εξαιρετικό ξεκίνημα φέτος. Όχι, σε καμία περίπτωση, ο Batum δεν μπορεί να είναι σέντερ για αρκετά λεπτά, όμως μπορεί να προσφέρει spacing και να μαρκάρει τον αντίπαλο σέντερ, όταν αυτός είναι mobile. Να, για παράδειγμα τον Bam Adebayo.

Στο προχτεσινό ματς με τους Heat, o Adebayo έκανε ένα πολύ καλό ματς, όμως οι Clippers τον απομόνωσαν πλήρως από την υπόλοιπη πεντάδα. Ο Lue τοποθέτησε τον σχεδόν εξίσου ψηλό και μακρύ Batum πάνω του full time, ώστε να τον ακολουθεί στην κορυφή της ρακέτας, όταν παίρνει τη μπάλα για να πασάρει ή όταν στήνει screen. Ταυτόχρονα, ακριβώς πίσω από τον αντίπαλο του Lowry ή του Herro, τοποθέτησε τον ψηλό του, άλλοτε τον Zubac και άλλοτε τον Hartenstein. Έτσι, σε πρώτη φάση ο Batum κατέστρεφε το screen του Adebayo και σε δεύτερη φάση, αν τυχόν ο κύριος δημιουργός των Heat περνούσε τον Reggie Jackson ή τον Eric Bledsoe, έβρισκε αμέσως μπροστά του – και όχι στο βάθος του ζωγραφιστού – τον ψηλό των Clippers. Αυτό το play το εκτέλεσαν συνέχεια στο β’ ημίχρονο οι Clippers με εξαιρετικά αποτελέσματα και παρότι απουσίαζε ο Butler, που μπορεί και να διαλύσει τον αντίπαλο του χωρίς να πάρει screen και να τραμπουκίσει τον ψηλό, οι Clippers έγραψαν ένα πολύ κρίσιμο κεφάλαιο στο εγχειρίδιο αντιμετώπισης των φετινών τρομακτικών Miami Heat.

Σε ότι αφορά τον Batum, προσθέστε φυσικά και τις γαλλικές «αλητείες» του, όπως αυτό

…και αυτό:

Τέτοιες άμυνες εκτελούνται προφανώς, όταν οι παίκτες αλλάζουν διαρκώς, όταν χώνουν τα χέρια τους για να κάνουν interceptions ή deflections και φυσικά, είναι αυτές που έχουν δώσει στους Clippers το τρίτο καλύτερο defensive rating προς το παρόν στη λίγκα.

Το σημαντικότερο από όλα όμως: ότι πέρυσι οι καταστάσεις επινόησαν το μπάσκετ που μπορεί να παίξει αυτό το ρόστερ. Φέτος, το μπάσκετ που θέλει ο Lue κατασκεύασε το ρόστερ. Και εδώ ερχόμαστε στο τελευταίο σημείο.

Βήμα 4ο: δίνοντας πίσω την αξιοπρέπεια

Το μεγαλύτερο παράσημο του Ty Lue δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Είναι ότι δεν υπάρχει ούτε ένας στο ρόστερ των Clippers που να μην έχει γίνει καλύτερος στη διάρκεια της θητείας του. Και δεν ήταν καθόλου απλό.

O Batum πήγε στους Clippers ως «τελειωμένος», μετά από ένα απογοητευτικά βαρύ και αδικαιολόγητο πολυετές συμβόλαιο του στη Charlotte και έγινε αυτά που μόλις περιγράψαμε. Ο Reggie Jackson ως «τρελός», μετά από ένα όμοια κακό συμβόλαιο στο Detroit, επειδή είναι shoot first και μέτριος δημιουργός, σήκωσε με ευχαρίστηση το βάρος του δεύτερου σκόρερ με ελεύθερο να σουτάρει. Ο Bledsoe ως «καρκίνος», επειδή δεν μπορεί να συμμετέχει σε contenders ως βασικός (που δεν μπορεί), απελευθερώθηκε στην επίθεση με αντάλλαγμα να συγκροτεί την πρώτη γραμμή άμυνας και το αντίβαρο στον Jackson. O Kennard³⁾2/2 το Detroit ως τώρα και ο Hartenstein ήρθαν στο LA ως «βαρίδια» σε expiring συμβόλαια και έχουν γίνει κρίσιμα μέλη του πάγκου γιατί δεν εκτίθενται από αυτά που δεν μπορούν να κάνουν έτσι κι αλλιώς. Ακόμα και ο Zubac, που κανείς δεν ξέρει γιατί τον υποτίμησαν τόσο πολύ οι Lakers, από ένα project αργής ωρίμανσης αναγκάστηκε πέρυσι ελλείψει του Ibaka να παίξει τον καλύτερο σέντερ των playoffs σε οργιώδη κατάσταση για >30′.

Αυτό που πέρυσι έγινε εξ ανάγκης (το ρόστερ που έμεινε υγιές καθόρισε το τι μπάσκετ θα παίξουν) στις σειρές με τους Jazz και τους Suns, φέτος γίνεται από επιλογή (το μπάσκετ που έμαθε να παίζει ο κορμός της ομάδας ενισχύθηκε με τα κατάλληλα συμπληρώματα). Και αυτή η επιλογή, αντίθετη με τις contenders (βλ. Lakers, Nets) που προσφέρουν μονοετή συμβόλαια σε βετεράνους fillers ή καρπώνονται θηριώδη buyouts, είναι παράλληλα μια στρατηγική win-win. Για τους αθλητές, είναι μια δεύτερη ευκαιρία, την οποία την αξίζουν, αρκεί να μην πέσουν θύματα δογμάτων. Για το franchise, το να παίρνουν παίκτες σε καλή ηλικία ακριβώς στο χαμηλό της αξίας τους με συμβόλαια λίγων εκατομμυρίων για να τους ενσωματώσει οργανικά σε versatile switchable lineups, αυτό δηλαδή που επιχειρούν να κάνουν αυτή τη στιγμή και με τον Justise Winslow (μην εκπλαγείτε, αν στα playoffs τον δείτε από το πουθενά να παίζει 25′), είναι μια σπουδαία λύση, όταν είναι capped out.

Και όλο αυτό πρέπει να πιστωθεί στον Tyronn Lue. Well done coach!

Μήπως ήρθε η ώρα για ΚΑΤ Grooming;

Παρόλο που ο ένας συντάκτης αυτού του κειμένου έχει σαφέστατα πολυ μεγαλύτερη εμπειρία στην περιποίηση και τον καλλωπισμό των αιλουροειδών (ο άλλος στον καλλωπισμό των κυνιδών), θα επιχειρήσουμε να βγούμε από το comfort zone και να γράψουμε για τις διακριτικές κινήσεις με τις οποίες οι ιθύνοντες των Wolves προετοιμάζουν τους οπαδούς τους για την επερχόμενη αποχώρηση του Karl-Anthony Towns από την ομάδα που τον ντράφταρε.

Ως αποτέλεσμα ο ΚΑΤ, ενώ είναι με διαφορά ο πιο ταλαντούχος κι αποτελεσματικός σκόρερ της ομάδας – ή μάλλον ένας από τους πιο χαρισματικούς ψηλούς σκόρερ στην ιστορία του αθλήματος – έχει βρεθεί τριτοτέταρτος στη χρήση και στις προσπάθειες μιας απο τις χειρότερες ομάδες της λίγκας. Και οι Wolves, ενώ σουτάρουν περισσότερα τρίποντα από κάθε άλλη ομάδα, έχουν την τέταρτη χειρότερη επίθεση.

Θα υποστηρίζαμε πως το αποκορύφωμα ήταν η ήττα από τους Clippers στην οποία ο Towns τελείωσε με 8 πόντους και 8 rebound, αλλα αγωνιζόταν εναντίον του Isaiah Hartenstein, οπότε θα δείξουμε λίγο κατανόηση.

Βήμα 2ο: βρες το νέο ηγέτη της ομάδας

Ο Anthony Edwards μετά από μια αρκετά εντυπωσιακή σεζόν, στην οποία ήταν μεν καλός, αλλά δεν κέρδισε τον τίτλο του rookie της χρονιάς, έχει γίνει ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ομάδας.

Είναι χαρισματικός εντός γηπέδου:

Είναι απολαυστικός στις συνεντεύξεις:

Προσπαθεί σε κάθε αγώνα με άγνοια κινδύνου:

Οπότε δίχως να περιμένει στην επετηρίδα, έχει προσπεράσει τον Towns κι έχει γίνει η #1 επιλογή της Minnesota. Για την ακρίβεια το τελευταία 40 (ΣΑΡΑΝΤΑ) χρόνια, μόνο ο LeBron στους Cavaliers έχει πάρει περισσότερα σουτ ανά αγώνα στη δεύτερη του μόλις σεζόν.